Rozdział 71

Obserwowałem jak Karin naciera mi w ramię jakąś białą emulsję, robiąc to z największym skupieniem. Oczy miała zaczerwienione, a jej ręka niewątpliwie drżała. Był już późny wieczór, a ją ponownie tu przywiało. Nie wiedziałem po co, ani dlaczego. Czy nie lepiej zostawić człowieka z rwącym bólem, skoro i tak w żaden sposób nie można mu pomóc?

 - Rany szybciej się zagoją, Sasuke-kun – wyjaśniła mi, najwyraźniej wyczuwając jak palę ją wzrokiem. Lekko klepnęła nasmarowane miejsce i zakręciła tubkę. – Jeszcze kilka dni i wrócisz do formy.

 - Karin…

 - Chociaż to w jakiś sposób poprawi humor Naruto. Nie wiem czy wszystkim mieszkańcom, bo pewnie będziesz musiał długo pracować na ich zaufanie i dobrą reputację, ale z każdym dniem… - głos jej się łamał.

 - Karin…

 - Ale będziesz szczęśliwy, prawda? – nagle uraczyła mnie jednym z najszerszym uśmiechów, jaki miałem zaszczyt u niej podziwiać, a kropla cieczy potoczyła się jej po policzku. – Och, przepraszam Sasuke-kun! Ta atmosfera bardzo mi się udziela. - Zaśmiała się histerycznie usuwając ją wierzchem dłoni.

Chciała się cofnąć, ale prędko ścisnąłem jej nadgarstek.

 - Co się dzieje? Mów!

 - Nic się nie dzieje…

 - Nie okłamuj mnie. Bez powodu się nie płacze – w moim głosie niezamierzenie pojawiła się ostrzejsza nuta. W głowie miałem taki zamęt, że po prostu wściekałem się na samą myśl, że teraz będzie gryzł mnie jeszcze powód płaczu Karin. Wystarczy mi już śmierć Sakury i stan Orichi’ego…

Karin pociągnęła nosem i przysiadła na skraju łóżka.

 - Sasuke-kun… czułeś kiedyś szczęście?

 - O czym ty mówisz? – zmarszczyłem brwi.

 - Szczęście. Takie niebywale pięknie uczucie, radość rozpierająca cię w piersi i ta myśl, że niczego więcej nie potrzebujesz. Przyjemne, ale złośliwie. Ma tendencję do szybkiego znikania – mówiąc to spoglądała na okno przedstawiające nocną panoramę Konohy. Głowy wszystkich Hokage wyglądały teraz jak zjawy.

 - Nie pamiętam czym jest szczęście – odpowiedziałem chłodno.

 - Czyli uważasz, że szczęśliwy byłeś tylko przed katastrofą w klanie Uchiha? Przed śmiercią twoich rodziców i ucieczce Itachi’ego?

 - Możesz skończyć to przedstawienie? – puściwszy jej nadgarstek, ułożyłem głowę na poduszkę, przykrywając się bawełnianym kocem.

Karin sparaliżowało na parę krótkich chwil.

 - Nie mogę. Mam coś do zrobienia.

 - Co?

 - Sprawię, że poczujesz szczęście.

Może to tylko moje infantylne przypuszczenia, ale czy Karin naprawdę miała czelność oferować siebie w takim momencie? Miałem serdecznie dość słuchania jej jazgotu. Na końcu języka utknęło mi kilka grzecznych form wypraszania, ale oczywiście za długo z nimi zwlekałem. Dziewczyna odezwała się ponownie:

 - Chcesz szczęścia, prawda?

 - Szczęście jest dla mnie tajemnicą – mruknąłem nie kryjąc irytacji.

 - A jeśli pomogę odkryć ci jego sekret?

 - Dość – podniosłem się do pozycji siedzącej i położyłem rękę na kolanie. Przyglądałem się Karin czujnie niczym drapieżnik na swoją ofiarę. Łzy na jej policzkach i rozpacz w oczach były w stanie wprawić mnie w oszołomienie. Zamarłem. – Karin…

Chwyciła moją rękę, mocno ścisnęła i przytknęła sobie do ust. Chciałem ją wyrwać, ale zapłakała gorzko zwiększając dwukrotnie siłę uścisku.

 - Odkryję dla ciebie sekret szczęścia! Wtedy zrozumiesz, że długi czas był on pod twoim nadętym nosem. Sasuke-kun, jesteś taki dobry! Obiecaj mi, że będziesz szczęśliwy.

 - Nie będę – zaprzeczyłem. – Już nigdy. Po raz kolejny straciłem coś ważnego, a ty chcesz żebym był szczęśliwy.

Wstała. Uśmiechała się. Śledziłem jej sylwetkę dopóty, dopóki nie przystanęła w progu drzwi.

 - Sakura na pewno ucieszyłaby się gdybyś przyszedł do niej jeszcze dziś i obiecał to.

Teraz kompletnie mnie skołowała.

 - O czym ty do cholery gadasz, Karin? – może choroba psychiczna dopadła najpierw ją, a ja jestem dopiero drugi na liście? – Przecież przed chwilą mówiłem ci, że nigdy nie będę szczęśliwy. Nie chcę szczęścia! Po co mi one, skoro tak szybko umyka?!

Patrzyła na mnie w milczeniu.

 - Karin… - ciśnienie mojej krwi zaczęło gwałtownie wzrastać.

Wyszła.

Nie podejrzewałem, że zgrzyt drzwi kiedykolwiek wtłoczy we mnie taki niepokój, rozgorączkowanie i smutek.

I co? Mam tkwić w bezruchu próbując przeanalizować jej słowa i odczytać ich przesłanie? Nigdy w życiu. Miałem już zmartwień po sam czubek głowy, a ona jeszcze dokładała mi kolejnych.

Paraliż trwał dokładnie kilka minut, potem nieokrzesana energia w moim wnętrzu pokierowała moje nogi ku wyjściu. Zachwiałem się tuż przy drzwiach, ale w porę poratowała mnie klamka. Rwący ból w mojej piersi nie ustępował. Diabli wiedzieli czy jest to spowodowane obrażeniami po walce, czy to Sakura usiłowała mnie ostrzec.

Do stu piorunów. Nie miałem pojęcia w którym momencie parsknąłem histerycznie, uświadamiając sobie, że gadam jak uciekinier z wariatkowa.

Wiedziałem jedno; właśnie przemierzam korytarze szpitala, w białym, niewygodnym fartuszku, otoczony przez mróz i nieprzyjemne ukłucia w sercu. Wzrokiem szukałem Karin choć wiedziałem, że szanse na jej znalezienie są jak jeden do miliona. Czerwone włosy, czerwone włosy… Tak rzucające się w oczy, a jednak niewidzialnie.

Zszedłem piętro niżej. Cudem udało mi się pokonać stopnie w dół, ale jednak byłem już na tym cholernym parterze, obserwowany przez kilka par oczu. Nie spodziewałem się zastać tylu osób. Oprócz doktorków i pielęgniarki na tandetnych krzesełkach przesiadywało jeszcze kilku pacjentów, popijając kawę. Jeden mężczyzna łyknął właśnie sporą ilość tabletek.

 - Proszę pana! – piskliwy kobiecy głosik zatrzymał mnie w połowie drogi.

 - To Uchiha – doktorek najwyraźniej myślał, że nie usłyszę ani jego głosu, ani zgryźliwości w nim zawartej.

 - Uchiha-sama! – poprawiała się.

Minąłem recepcję bez większego zainteresowania.

 - Hej, proszę się zatrzymać!

Do akcji wkroczył doktorek. Rozgorączkowany zatorował mi drogę, trzymając w ręku plik dokumentów. Jego pulchna twarz lśniła potem.

 - Chcę wyjść na zewnątrz – powiedziałem spokojnie.

 - Na zewnątrz? – bez cienia wątpliwości spojrzał na mnie jak na wariata. Dla niego już nim byłem. – To nie jest najlepszy pomysł. Dochodzi dwudziesta, a słońce już dawno zaszło. Ma pan na sobie tylko szpitalne odzienie. Jak pan sobie to wyobraża?

Moja lewa brew zadrgała, gdy ten mężczyzna szarpnął kawałek fartucha.

 - Po ludzku. Idę się odświeżyć – ominąłem go szerokim łukiem. Pacjenci i pielęgniarka odprowadzali mnie wzrokiem.

 - Wezwę specjalistów – zagroził doktorek za moimi plecami. – Żaden normalny człowiek nie wych…

 - Czy pan sugeruje, że jestem wariatem? – wszedłem mu w słowo. Nie widziałem jego wyrazu twarzy, ale pielęgniarka równie dobrze mogła być odbiciem doktorka. Wyglądała na doszczętnie przerażoną.

 - Uchiha-sama, proszę się uspokoić. Jest już za późno na takie sprawy. Jutro może pan…

 - Chcę teraz!

Chcę teraz….

Ale po co?

Może myślałem, że na zewnątrz oczekuje mnie Sakura? Siedzi przy drzewie, szczerzy się na trzydzieści zębów, a w ręku trzyma kwiat wiśni. Obok niej skacze Orichi i wtula się do mojej nogi, a nieopodal, przy brzegu jeziora stoją… moi rodzice. Tak, oni też się tam pojawili. Nawet mój brat. Obejmuje mnie, płacze i przeprasza. Potem jego dwa palce szybują mi przed oczyma i lądują na moim czole.

I nim to zauważam, jestem już na zewnątrz.

Wybacz, Sasuke. Nie będzie już następnego razu.

Chyba nie trzeba być nawet bohaterem, ani szanowanym autorytetem dla wielu ludzi, wystarczy kochać i być kochanym, aby umrzeć z uśmiechem na twarzy. Kocham cię, Sasuke…

Itachi się do mnie uśmiechał.

Sakura też.

Wlecząc się po ulicy, wielu ludziom musiałem przypominać pijaka. Ale tylko oni mnie tak widzieli. Ja przebywałem w tym czasie przy drzewie, z Sakurą, rodzicami, Orichi’m i Itachi’m. Mój brat zanosił się radosnym śmiechem, Orichi prosił o treningi, Sakura zaplotła kwiat wiśni w moje włosy, prosząc żebym częściej raczył ich uśmiechem.  Mama… Mama zachwycała się tym jak wyrosłem, zachwycała się moim pięknem, śmiejąc się przy tym perliczo. W ramionach trzymała niemowlaka, ciągle mrucząc pod nosem coś o wnuku. Ojciec klepał mnie po ramieniu, mówił, że jest ze mnie dumny.

A ja płakałem.

To mnie ocuciło.

Zbudziłem się z letargu. Jedną ręką zasłaniałem sobie twarz, druga zwisała bezwładnie wzdłuż ciała. Na ziemi strącały się krople.

Moje łzy.

Wtedy uświadomiłem sobie, że jestem wariatem. Szurniętym, nieogarniętym typkiem, który nie może pogodzić się z utratą wszystkiego co kochał. I tylko przez to, że byłem zbyt słaby, żeby godnie tego bronić. Ostatni żyjący potomek elitarnego klanu, okazał się najżałośniejszym Shinobi w historii.

Piskliwe głosy mieszały się z grubymi barytonami.  W tyle szumiały dudniące kroki, zbliżały się w moją stronę…

 - Uchiha-sama!

Karin chciała żebym był szczęśliwy. Dłużej tego nie zniosę.

Chcę umrzeć. Czym prędzej. Mogę zaryzykować. Przecież jest jakiś procent szans, że moje winy zostaną wybaczone i jakimś anielskim cudem znajdę Sakurę.

Będę w to wierzył do samego końca.

~*~

 - A-ale jest pan pewny? To do Sasuke dosyć niepodobne – odezwał się Naruto. Cień jego bujnej czupryny odbijał się w kwadratowej szybkie na drzwiach.

 - Tak, jestem pewny. Pani Aiko również była tego świadkiem. Sasuke Uchiha zatrzymał się przed szpitalem, chwycił się za głowię i… sam wiesz co było dalej. Rozpłakał się zupełnie bez powodu. Dlatego… - nastąpiła cisza przerywana skrobaniem długopisu. – Jest w cięższym stanie niż myśleliśmy. Musimy przepisać mu skuteczniejsze tabletki. Najlepiej gdyby Wielmożny namówił go na terapię. Tak będzie najlepiej.

 - Sasuke i terapia? To nie ta bajka. Prędzej sam upora się z problemem.

 - Ja w ogóle nie rozumiem waszego myślenia – Hinata też tam była. Przez szybę widziałem wyłącznie czubek jej głowy przystawiony do ramienia Uzumaki’ego. – On nie jest chory psychicznie. Sasuke potrzebuje czasu, aby pogodzić się ze śmiercią Sakury. Każdy potrzebuje czasu po czyjeś śmierci. Bo co najlepiej goi rany?

Doktor odchrząknął.

 - Proszę mi wybaczyć, ale czy pani wychodzi nocami z domu kilka kroków dalej i nagle bez powodu zatrzymuje się, płacząc?

Hinata nie odpowiedziała. Mnie złapały solidne skurcze żołądka. To wcale nie było bez powodu. Napadły mnie wspomnienia i jestem pewien, że nawet ten otyły kretyn ma czasem chwile rozpaczy, w których desperacko zagląda we wspomnienia, myśląc, że szuka otuchy, a tak naprawdę zatraca się w większym cierpieniu.

Nie. On z całą pewnością ma żonę, dzieci, a życie ułożyło się po jego myśli.

 - Przepraszam też za to nagłe wezwanie do szpitala. Zdaję sobie sprawę z później pory – ciągnął dalej doktorek. – Ale niestety nie wiedziałem do kogo mógłbym się zwrócić. Uchiha nie ma tutaj żadnej rodziny, a wy jesteście jedynymi, których widuję w jego Sali.

Choć moja obecność w wiosce robiła prawdziwą furorę wśród mieszkańców, niewielu z nich zdecydowało się na wizytę. Powinienem do tego przywyknąć, prawda? A jednak gnębi mnie to za każdym razem, gdy ktoś w jakiś sposób mi to uświadamia.

 - Porozmawiam z nim – zaproponował energicznie Naruto. Hinata i doktor skinęli równocześnie głowami.

 - W porządku – rzucił. – Ale proszę uważać.

 - Bzdura. Nie masz co uważać. Po prostu bądź dla niego delikatny – głos Hinaty brzmiał bardziej żywo. Kiedy słyszałem tupot jej oddalających się kroków, wyobraziłem sobie jak skacze w ekstazie po łące okrążona przez kolorowe motyle i masę przepięknych kwiatów.

Kolejny objaw… niezdrowe myślenie.

Zgrzyt tym razem przyprawił mnie o ciarki, z jakiś powodów nie chciałem spoglądać w oczy Naruto. Nie potrafiłam. Zapewne żąda wyjaśnień. Jak mógłbym mu to wyjaśnić skoro sam tego nie pojmuję?

 - Śpisz? – pierwsze co usłyszałem. Gdy Naruto zauważył, że siedzę na skraju łóżka i ślepo w niego patrzę, kontynuował: - Sasuke… sam widzisz co się dzieje. Nie możesz opuścić Konohy będąc w takim stanie.

Ze wszystkich uwag, skarg, oznak współczucia, akurat tej formułki się nie spodziewałem.

 - Pozwól sobie pomóc. Ja, Hinata, Orichi… większość twoich przyjaciół czuje to samo.

Ja… mam przyjaciół?

Moje spojrzenie samoistnie się naostrzyło.

 - Naprawdę uważasz, że czujecie to samo co ja?

Milczał. Wykorzystałem to do dodania swojego:

 - Ani ty, ani Hinata, ani inni… nie widzieliście jak Sakura umiera, nie słyszeliście jej ostatnich słów, ani nie czuliście bólu jaki rozdzierał Orichi’ego…

Naruto westchnął. To była druga niespodziewana reakcja. Myślałem, że zaskoczę go swoimi słowami, że dam mu do myślenia, że w końcu zrozumie, iż ich ból jest niczym w porównaniu do mojego, a on tylko wzdycha…

I nagle pstryka mi palcami przed twarzą.

 - Śmierć Sakury-chan mogła widzieć równie cała wioska. Każdy, powtarzam „każdy” dla którego znaczyła choć trochę będzie odczuwał tęsknotę. Sasuke, może ja jeszcze nie odczuwam tego tak intensywnie. Zabrałeś mi ją wiele miesięcy temu i… przywykłem do tego, że nie jest tu obecna. Jestem bardziej połączony z tym bólem. Ty… jak mniemam widywałeś ją codziennie i na dodatek… pokochałeś. To oczywiste, że dla ciebie będzie to bardziej bolesne – wyprostował się i wynurzył z kieszeni chusteczkę. – Ten doktor może gadać sobie co chce, ale od śmierci Sakury nie było nocy, w której bym jej nie wspominał, nie było dnia, ani pory, w których bym o niej nie myślał. Ale muszę się pozbierać. Dla Hinaty, dla wioski.

Otworzyłem usta, ale słowa jakby umknęły ze mnie dosłownie chwilę przed ich wyrzuceniem na wierzch.

Naruto uśmiechnął się blado.

 - Taka osóbka jak ona na zawsze będzie żyła w naszych sercach, ale jako dobre, piękne wspomnienie.

 - Widocznie nie jestem tak silny jak ty – udało mi się w końcu wykrztusić.

Jego uśmiech poszerzył się. Widziałem wszystkie śnieżnobiałe zęby, które błyszczały w nikłym świetle lampki nocnej.

 - I dlatego my tutaj jesteśmy. Twoi przyjaciele. Dla twojego dobra, żeby ci pomóc. Może nie każdy okazuje to tak bezpośrednio jak ja, ale Shikamaru co chwila wypytuje się o twój stan, nawet Kiba chrząka o tobie coś pod nosem, a Ino przecież widujesz tu co chwila, Lee ciągle rozpacza, a większość z nich zaczęła znajdywać wspólny język z Suigetsu i Juugo.

Było mi wstyd, że zachciało mi się uśmiechać. Ledwo stłumiłem w sobie tą chęć. Kiwnąłem tylko głową, okazując w ten sposób swoją wdzięczność.

 - Nie wiem dlaczego uważacie, że jestem tego wart.

 - Bo jesteś dobrą osobą – nachylił się nade mną. – Przecież Sakura nie kochała cię bez powodu. Ona pierwsza to w tobie zobaczyła. Twoje złote serce.

 - Dobra, skończ z takim gadaniem. Naprawdę zaczynam czuć się jak wariat – warknąłem, ostrożnie go odsuwając. Naruto wybuchł donośnym śmiechem i klepnął mnie w plecy.

 - Myślałeś, że będę namawiać cię do terapii?

 - Być może – wzruszyłem ramionami.

 - No coś ty, jesteś zbyt uparty. Nikomu by się to nie udało… Ach! Tak na marginesie! – nad głową Naruto rozjarzyła się upominalska żarówka. – Wiesz może co się stało z Karin? Widziałeś ją tutaj?

 - Karin?

Skurcze w żołądku powróciły.

 - No tak… dziwnie się zachowuje. Nie znam jej zbyt dobrze, ale spójrz… - uciął ponownie zatapiając rękę w kieszeni. Parę chwil później wręczył mi zgnieciony w kulkę kawałek papieru. – Zostawiła to przed wejściem do mojego gabinetu. Zastanawialiśmy się z Hinatą czy przyjść. Być może chciała żebyśmy zobaczyli… no wiesz… jak wynoszą ciało Sakury-chan. W końcu to dzisiaj.

Przywróciwszy kartkę do pierwotnych kształtów zacząłem skupiać się na krzywo nakreślonych literkach.

 - Jakoś nie mam ochoty patrzeć jak wynoszą martwą Sakure-chan – dopowiedział smętnie, wlepiając wzrok w kartkę.

Coś w tych słowach sprawiło, że serce zaczęło dudnić mi w piersi. Czułem jak podnosi się temperatura mojego ciała, a oddech staje się coraz szybszy.

Co planowała Karin?

Ale będziesz szczęśliwy, prawda?

Sasuke-kun… czułeś kiedyś szczęście?

Nie mogę. Mam coś do zrobienia.

Sprawię, że poczujesz szczęście.

Odkryję dla ciebie sekret szczęścia!

 - Nie jest dobrze – wstałem rozgorączkowany i cisnąłem listem gdzieś w kąt. Naruto podskoczył nerwowo, a w jego oczach migotały pytajniki.

 - Sasuke, co się stało?

 - Która godzina? – potrząsnąłem jego ramionami.

 - Spokojnie, spokojnie… Boże. Nie wiem. Jak patrzyłem ostatnio za zegarek było dwadzieścia po.

Nie wiem, w którym momencie uderzyła mnie ta myśl, ale były w niej zawarte wydarzenia w lochach. Istotne wydarzenia.

Oddychałem.

Biegłem.

Naruto deptał mi po piętach.

Doktorek kazał mi się zatrzymać, kiedy dosłownie pchnąłem go na ścianę.

Hinata pisnęła wystraszona, bo za szybko śmignąłem obok.

Połykałem kolejne metry korytarza zmierzając do „niej”. Nie byłem na to przygotowany. Kiedy odwiedzałem ją z Orichi’m, wmawiałem sobie, że to ostatni raz, gdy widzę jej twarzyczkę i prawdę powiedziawszy serce tłukło mi w piersi jeszcze bardziej na myśl, że zaraz ujrzę różowe włosy.

 - Sasuke! – Naruto krzyczał za mną.

Doktorek dołączył się do maratonu. Był daleko za mną i Uzumaki’m.

Obrazy w mojej głowie wynurzały się zakamarków pamięci. Nie wiedziałem co robić, co o tym myśleć. Jedynym logicznym posunięciem było potwierdzenie teorii i przekonanie się na własnej skórze co poczuję w owym momencie.

Kolejna pielęgniarka łupnęła o ścianę, gdy ją staranowałem. „Jej” sala była już pod moim nosem. Bez skrupułów, używając całej mojej siły wyważyłem denerwujące drzwi.

Obraz jaki tam zastałem zamigotał w mojej głowie już w czasie biegu, ale i tak zdołał porządnie wyprowadzić mnie z równowagi.

Naruto nie zdążył wyhamować. Grzmotnął w moje plecy, jednocześnie wprowadzając nas w głąb pomieszczenia.

Sakura nienaruszona leżała na łóżku.

W Sali przebywały dwie osoby.

I tylko z ust jednej wydobywał się miarowy, spokojny oddech.

A potem głośne rzężenie szpitalnej aparatury.

S A K U R A

 - Jak to możliwe? – oczy mamy nieustannie wielkością przypominały spodki. Obie doszczętnie skołowane wpatrywałyśmy się w kobiecą sylwetkę, która zjawiła się znikąd. Za nią, na wysokości kilku solidnych metrów piętrzyły się żelazne drzwi, które przywodziły mi na myśl średniowieczne zamki.

Dopiero kiedy uświadomiłam sobie kim tak naprawdę jest osoba stojąca przed nami, myśli o średniowiecznych zamkach i przedziwnych drzwiach odsunęłam na dalszy plan.

 - Karin? – wydusiłam rozemocjonowanym głosem.

 - To dziewczyna z organizacji Sasuke? – mama przeniosła na mnie wzrok. – Widziałam ją w twoich wspomnieniach. Też jest Medykiem, prawda?

Czerwono-włosa wyglądała na równie zaskoczoną naszym widokiem.

 - Sakura? – jej wzrok błądził po całej przestrzeni. Niestety oprócz mnie i mojej matki nie mogła dopatrzeć się niczego interesującego. Wszystko było białą, mętną mazią, a Karin i mama sprawiały wrażenie, jakby w rzeczywistości szybowały w powietrzu. – Sakura, jak dobrze, że cię widzę – Karin nagle się ucieszyła.

Posunęłam się do przodu.

 - Co ty tu robisz? Myślałam, że… Czekaj! Mamo! – rozgorączkowana prześlizgnęłam na nią wzrok. – To znaczy, że Karin też umarła? Nic z tego nie rozumiem!

Ale mama mnie nie słuchała. Wyglądała na zaskoczoną, ale też smutną.

 - Mamo?

 - To twoja mama? – Karin z kolei miała wyrysowaną na twarzy ulgę. Momentalnie znalazła się przy mojej rodzicielce, pozostawiając żelazne drzwi na pastwę losu. – Miło mi panią poznać.

 - Dziewczyno… ty nie wiesz co robisz… - bąknęła.

Od początku mojego pobytu tutaj Rin Haruno wręcz promieniała anielskim spokojem, co utwierdzało mnie w przekonaniu, że przybyła po mnie z niebios. Teraz opanowanie prędko z niej uleciało. Cała dygotała.

 - Wiem – uśmiechnęła się Karin.

 - O czym wy mówicie?

 - Sakura słońce, ona…

 - Twoja mama jest smutna bo obie się stąd zabieramy! – powiedziała głośno Karin, przerywając mojej matce.

Oniemiałam. Zaczęłam dławić się wdychanym powietrzem.

 - Że co proszę?

 - Dobrze, że zdążyłam – mówiła, lekceważąc moje zdziwienie. – Bałam się, że zdążysz na dobre odejść.

 - Wyjaśnisz mi w końcu o co tu chodzi? – syknęłam.

Chyba wpływ Sasuke na mnie staje się powoli widoczny. Nigdy nie reagowałam taką agresją na niewtajemniczenie.

Widziałam jak mama znów próbuje się odezwać, ale Karin uciszyła ją gestem dłoni, nieprzerwanie atakując mnie sztucznym uśmiechem. Zmarszczyłam czoło. Nie. Coś ewidentnie było nie w porządku. Jednak zanim zdążyłam to dokładnie przeanalizować, Karin chwyciła moją dłoń.

 - Nie wiem ile mamy czasu. Widzisz te drzwi? – wskazała na coś brodą.

 - Widzę.

 - To przez nie za moment wrócimy do Konohy.

 - Bzdura! – cofnęłam się o krok i zatkałam sobie uszy. Nie mogłam już dłużej tego słuchać! – Nie da się wrócić! Jak się umiera, to umiera się raz, prawda?! Nie ma czegoś takiego jak Zmartwychwstanie!

 - Dziewczyno, to nie najlepszy pomysł…

 - Proszę się nie wtrącać – czerwono-włosa zrugała moją matkę i ponownie spojrzała na mnie. Świdrowałam ją wzrokiem wielkich, zagubionych oczu, nawet wtedy gdy usuwała moje dłonie z uszu, nie potrafiłam się na nią nie patrzeć. – Sakura. Przed atakiem na Konohę, kiedy jeszcze byłaś w Tace, Madara nauczył mnie pewnego Jutsu – wyjaśniła.

 - Jutsu?

 - Tak. Miało być przydatne, kiedy Madara zginie. Moim zadaniem było go przywrócić do życia. Właśnie takim sposobem jak teraz ciebie. Na szczęście nie byłam obecna przy jego śmierci, dlatego…

 - Śmierci? Madara nie żyje? – omal nie westchnęłam z zachwytu. Gdy Karin potwierdziła to cichym jęknięciem ogarnęła mnie niewiarygodna radość, ale szybko sobie przypomniałam, że Karin wcale nie musi być prawdziwa.

 - Mamo – zerknęłam na nią. Nadal zmagała się z szokiem. – Mamo, ona jest iluzją?

 - Nie jestem! – obruszona Karin grzmotnęła mnie w ramię. – Uch, dziewczyno! Czy ty zawsze musisz być taka uparta? Madara nie żyje, a Sasuke stopniowo popada w depresję! Wszystko przez ciebie! Więc zrób mi przysługę i grzecznie wróć ze mną do Konohy.

 - Sasuke…

 - Tak, Sasuke! – uzupełniła pogardliwie. – On cię kocha! Ponad wszystko! I teraz próbuje walczyć z tym bólem, próbuje się pogodzić… obwinia się!

Przytknęłam palce do ust. Tego było za wiele.

 - O nie…

 - Pomyśl jeszcze o Orichi’m!

 - Przestań – przez głos mojej mamy przedzierało się podenerwowanie. Surowo zbeształa wzrokiem Karin. – To co zamierzasz zrobić jest lekkomyślnie. Nie możesz…

 - Kocham Sasuke – wyszeptała.

Oczy mamy otworzyły się szerzej.

 - Kocham go najbardziej w świecie i nie będę umiała żyć spokojnie z myślą, że on cierpi. Sakura – raz jeszcze zwróciła się do mnie. – Sasuke po wyjściu ze szpitala planuje opuścić Konohe. Chce zapomnieć o tobie i wszystkim, co będzie mu się kojarzyło z twoją osobą. Nie możesz do tego dopuścić.

Wzdrygnęłam się z przerażenia.

 - Karin… dlaczego ty to robisz?

 - Kocham Sasuke, a ty jesteś jego częścią – odpowiedziała bez namysłu.

Zapadło milczenie.

Mama wyglądała dokładnie tak, jak w chwilach kiedy za jej życia robiłam coś niewiarygodnie lekkomyślnego i cudem wychodziłam z tego bez żadnych konsekwencji. Karin była śmiertelnie poważna, a jej wzrok wręcz mnie katował. Czułam narastającą w moim sercu agonie.

Prosiłam Sasuke, żeby się nie obwiniał. Nigdy, przenigdy!

A on mimo wszystko…

Karin przerwała ciszę:

 - Pani Haruno. Muszę teraz zabrać Sakurę. Nie mamy wiele czasu. Nigdy wcześniej nie używałam tej techniki, dlatego nie wiem jak długo wyjście  z tego wymiaru będzie dla nas dostępne – mama nic nie powiedziała, natomiast ja byłam na skraju wyczerpania. Jeszcze chwilę temu wizja szczęśliwego życia przy rodzicach zdołała jakoś ujarzmić myśli o Sasuke i straconym dziecku, a Karin wszystko zniwelowała. Dopadły mnie okropne wyrzuty sumienia, których za wszelką cenę nie mogłam się pozbyć. – Sakura… - pomachała ręką przed czubkiem mojego nosa. – Nie wiem co stanie się z twoim dzieckiem. Nie wiem czy będzie żyło.

 - Rozumiem – skłamałam.

Nie rozumiem…

 - Słońce – naraz mama minęła Karin i mocno mnie przytuliła. – Wiesz, że masz wspaniałych przyjaciół?

Wtedy nie wiedziałam o czym mówi.

 - Wiem – bąknęłam głupio, hamując łzy.

 - Jestem okropna, że na to pozwalam… To takie skomplikowane!

 - Mamo, przepraszam. Ja sama nie wierzę w to, że zaraz…. Ale Sasuke…

 - Chcę być babcią – roześmiała się, a zaraz potem wybuchła płaczem, pociągając kilka razy nosem. – Nie wiem co o tym myśleć.

Czerwono-włosa odciągnęła mnie od mamy.

 - Chodź już!

 - Nie… czekaj, ale mama… Mamo!

Mama świdrowała mnie wzrokiem. Z jej oczu płynął gęsty potok łez.

 - Bądź szczęśliwa! – zawołała za mną.

Szargałam się, ale Karin całą siłą ciągnęła mnie ku żelaznym drzwiom.  

 - Karin!

 - Chcesz wrócić do Sasuke, czy nie? – zirytowała się, ciągnąc mnie jeszcze bardziej stanowczo.

 - Oczywiście, że chce!

 - Więc siedź cicho!

Jej słowa byłyby w porządku. Nawet bardzo trafnie określałyby jej temperament, ale… ale drżenie w głosie Karin zmusiło mnie do spojrzenia na nią.

Płakała…

Parła wściekle przed siebie, a policzki zalane były łzami.

 - Jesteś najbardziej nieodpowiedzialną, naiwną i upartą osobą jaką kiedykolwiek spotkałam – burczała pod nosem. Gdy dotarłyśmy do olbrzymich wrót Karin puściła mój nadgarstek i zaczęła formować skomplikowane układy znaków.

Rozniósł się cichy szmer, podczas którego ja obróciłam się w tył.

Mama mi pomachała.

Chyba tylko ja walczyłam jeszcze z niechybnie zbliżającym się wybuchem rozpaczy. Byłam już blisko poddaniu, lecz czerwono-włosa zatrzymała całą procedurę. Żelazne wrota otworzyły się powoli z głośnym i długim piskiem. Za nimi znajdowała się smolista przestrzeń bez kształtów.

Karin zachlipała w swój rękaw.  

 - Mimo wielu twoich wad pozwoliłaś mi zrozumieć tyle rzeczy. Dziękuję ci.

 - S-słu…Hej! – w okamgnieniu zmaterializowała się za mną wpychając w czarną czeluść. To właśnie w owym momencie przegrałam walkę ze łzami. Wystawiłam dłoń, aby pochwycić w nią kawałek ubrania Karin, ale było już za późno.

Przerażona lustrowałam jak tkwi w tych drzwiach. Drzwiach, które stopniowo zanikają, gubią się w czerni.

 - KARIN! - ryknęłam, mimo dokuczliwej guli w gardle.

Wrota rozpłynęły się w powietrzu.

Spadałam. W dół… w otchłań mroku i przestrachu.

Tam miał czekać na mnie Sasuke.

Wierzyłam w to.