Rozdział 68

 - Sasuke, tył! – usłyszałem rozpaczliwy głos Naruto i raptem spojrzałem za siebie przez ramię. Ostrze Madary szybowało w powietrzu niewiarygodnie zwinnymi i szybkimi ruchami. Ledwie czmychnąłem przed kataną, a już zaatakował mnie po raz kolejny.

Z pomocą przyszedł mi Uzumaki. Zablokował kunai’ami miecz oprawcy i zaklął siarczyście pod nosem:  

 - Pożałujesz tego, słyszysz? Pożałujesz, że odważyłeś się zaatakować moją wioskę!

Madara patrzył na nas w natarczywy, intensywny sposób. Jego Sharingan dziwnie na mnie oddziaływał. Nie czułem tego powszechnego napięcia między zdolnościami członków klanu Uchiha. Uaktywniłem swój dar i byłem już solidnie rozzłoszczony jego taktyką. Dałem Naruto znak, po czym oboje odskoczyliśmy w tyły.

 - Coś jest nie tak – stwierdziłem szeptem.

 - Mnie to mówisz? – prychnął. – Ta walka nie ma sensu. Stoi w miejscu jak kołek i jedynie unika naszych naszych ataków oraz broni, gdy się zbliżymy.

Mój wzrok samoistnie zawędrował gdzieś w tył. Za ścianą jednego z budynków wychylała się bujna czupryna Orichi’ego. Świdrował nas spojrzeniem wielkich, przerażonych oczu. Nic dziwnego. Na naszych ciałach widniały już pierwsze ślady walki. Deszcz wcale nie okazał się dobrym sprzymierzeńcem w tym wypadku. Musiałem zmrużyć oczy i tylko dzięki Sharinganowi wyraźnie widziałem Uchihe.

 - Jakiś plan? – dobiegł mnie głos blondyna, który naraz zmiękł.

 - Nie – odparłem szczerze. – Ale ja nie mogę tu długo zabawić. Muszę znaleźć Sakurę.

 - A ja Hinatę. Problem w tym, że ten kretyn nas nie przepuści.

 - Problem w tym, że ten kretyn dziwnie się zachowuje – sprostowałem. Naruto spojrzał na mnie z zainteresowaniem, a ja postanowiłem, że najlepiej będzie, gdy na własne oczy zobaczy moje spostrzeżenie.

 - Sasuke…

 - Naruto, powiedz mi jaka jest najbardziej znana umiejętność Madary? – spytałem stanowczym głosem. Nie patrzyłem na Uzumaki’ego. Mierzyłem wzrokiem Madarę i aż ściskało mnie w żołądku na myśl, że miałbym być teraz po jego stronie.

Uchiha się zaśmiał.

 - Kiepsko wam idzie. Zwłaszcza tobie Sasuke. Spodziewałem się czegoś bardziej, hmm… - udał, że się zastanawia, po czym pogładził czubek brody. – Widowiskowego. – dokończył.

 - Naruto! – syknąłem szeptem, nadal oczekując odpowiedzi.

 - Najbardziej znana umiejętność, najbardziej znana umiejętność – lamentował pod nosem. – Chodzi ci o… przenikanie?

 - Przenoszenie poszczególnych części ciała do innej czasoprzestrzeni.

Zerknął na mnie z zażenowaniem:

 - Nawet w takiej chwili musisz popisywać się swoją wiedzą?

 - To fachowa nazwa – warknąłem.

 - Jasne, jasne! – zarzucał rękoma na wszelkie możliwe strony. Parę chwil później gromił mnie spojrzeniem wściekłego zwierzęcia. – Tylko, że teraz mamy za zadanie pokonać tego gościa! A więc skoro chodzi ci o przenik… - uciął i odchrząknął. – To znaczy o „przenoszenie poszczególnych części ciała do innej czasoprzestrzeni”… - No, no. Przez chwilę naprawdę nie mogłem nasycić się widokiem tak mądrego Naruto. - … to co dokładnie miałeś na myśli? Hej… Dlaczego tak się na mnie patrzysz?

 - Może skończycie pogaduszki i zaczniecie walczyć? – wtrącił Madara, który oddalony o parę metrów najwyraźniej tracił już cierpliwość. Jego doniedawna odstające włosy, z powodu deszczu, były teraz nieomal perfekcyjnie gładkie.

Naruto zwinął ręce w pięści i obrócił się ku niemu:

 - A ty może łaskawie nas zaatakujesz, co?

 - Nie ma takiej potrzeby – powiedziałem, sięgając po katanę. Uzumaki zamrugał jak sowa i nie spuszczał ze mnie oka.

 - Hę?

 - Po prostu obserwuj. Wtedy zrozumiesz co miałem na myśli – usiłowałem powiedzieć to tak, aby wypowiedź była godna dumnego i zdecydowanego członka klanu Uchiha. Chrząknąłem i zrobiłem krok naprzód. – A wiec mówisz, że spodziewałeś się po mnie czegoś bardziej spektakularnego? Dobrze. Postaram się z całych sił spełnić twoje oczekiwania.

 - Nareszcie – zagrzany do walki wyciągnął przed siebie ostrze. Znowu pozycja obronna? O co tutaj chodzi? Dlaczego sam nas nie zaatakuje skoro jego prawdziwym celem jest zabicie mnie, Sakury i… naszego dziecka?

Przełknąłem ślinę. Do serca wsączyła mi się porządna fala ciepła i to przedziwne ukłucie.

Będę ojcem…

Psiakrew! Sasuke skup się! Wspomogłem ten proces i pomasowałem sobie skronie. Koncentracja, spokój, analiza ruchów i strategii przeciwnika.

Ostatni raz zerknąłem na Naruto, a potem na Orichi’ego. Byli skupieni do granic możliwości i wręcz pożerali mnie wzrokiem.

 - Dobrze – powietrze uleciało ze mnie wraz z głośnym świstem. Popędziłem przed siebie i idealnie wycelowałem kataną w klatkę piersiową Madary. Biegłem galopem i naprawdę sądziłem, że takim sposobem zmuszę go do użycia tej techniki. Struny głosowe zawibrowały, kiedy wydobyłem z siebie domonośny okrzyk determinacji.  Z całą pewnością wygodniej byłoby dla niego gdyby wykorzystał tą swoją cholerną, denerwującą umiejętność, tą o której Suigetsu zawsze mówił: „jawnie niesprawiedliwa”, tą z której słynie w całym świecie Ninja.

Rozległ się szczęk nacierającego się metalu. Madara zablokował mnie swoim mieczem i zyskał czas na ucieczkę. Z rozwartymi oczami obserwowałem jak jego ciało ulatuje gdzieś na bok.

To było potwierdzenie.

Coś jest nie tak.

 - Mam cię dość – rzucił warkliwie Naruto. Brwi miał mocno zmarszczone i niewątpliwie szykował coś wielkiego. – Bezkarnie wdzierasz się do wioski i zabijasz niewinnych ludzi, niszczysz spokój i harmonię, to, co budowałem przez tyle lat! Dlaczego do cholery to robisz? Kto wpoił w twoje wnętrze tyle nienawiści? Nawet Sasuke zdołał pojąć swój błąd!

 - Gdyby nie Sakura, nie zrobiłbym tego – pomyślałem, niestety na głos. Dwie pary oczu automatycznie prześlizgnęły się ku mnie. Powoli i ostrożnie podnosiłem się z ziemi. Przemoczone kosmyki włosów ograniczały moją widoczność, a krople deszczu przecinały policzki i mieszały się z potem. – Tylko dzięki Sakurze stoję tutaj, zamiast czaić się za jego plecami, niczym marionetka. I tylko dzięki niej zdołałem się zbuntować, zdołałem uratować się od bycia Jinchuuriki.

Oczy Naruto nagle zrobiły się nieludzko wielkie.

 - Jinchuuriki? – po jego głosie słychać było jak olbrzymią nienawiścią darzy to słowo. Zdradzał trud z jakim przyszło mu jego wypowiedzenie.

Skinąłem głową.

 - A-ale… jak do tego w ogóle doszło? Demon… Żeby być Jinchuuriki potrzebny jest demon.

 - Dangestu nic ci nie mówi?

Cofnął się o krok. Jego oddech stał się szybszy i bardzie nierówny. Spoglądał na mnie i znów poczułem się jakbym to ja wymordował tych wszystkich niewinnych ludzi żyjących w Ukrytym Liściu. Naruto aż dech zaparło i najwidoczniej musiał pokręcić głową, aby dobitnie przetrawić fakty.

 - Skąd o nim wiesz? – wyjąkał. – Tą tajemnicę powierzono mi po tym jak zostałem Hokage. Dangetsu był dobrze ukryty…

 - Widocznie nie na tyle dobrze, bo znaleźli go ludzie Madary – oświadczyłem, łapczywie wdychając powietrze. Byłem już wyczerpany ładunkiem emocji i troską o losy Sakury.

Uch! Nie mogłem tracić tutaj czasu! Nie teraz! Zabiję Madarę, ale najpierw muszę upewnić się, że z Sakurą wszystko w porządku.

Naruto katował naszego wroga morderczym spojrzeniem.

 - Skąd u licha wiedziałeś?

Myślałem, że odpowie. Ba! Właściwie uważałem, że to będzie dla niego idealna okazja by poszczycić się swoją wyniosłością i niesłychanym sprytem, ale on milczał. Milczał i spuścił wzrok. A jego następne słowa doszczętnie mnie skołowały:

 - Nie lubię pogaduszek. Walczcie!

Właśnie, że… lubisz. Zawsze tracisz czas na gadulstwo, a szczególnie wtedy, gdy możesz pochwalić się swoimi umiejętnościami.

Uzumaki pochylił się lekko i zamknął oczy:

 - Skoro chcesz walczyć… niech tak się stanie. Tym razem przyjmę tą sprawę na poważnie. A ty Sasuke – wskazał na mnie palcem. – Później wyjaśnisz mi wszystko jeśli chodzi o Dangestu.

Prawdopodobnie zaprotestowałbym i zrugał za rozkazywanie, ale to co ujrzały moje oczy sprawiło, że wszystkie sunące się na język słowa zostały zduszone głęboko w środku. Ciało Naruto zaczęła opatulać chakra. Migotała na najrozmaitsze odcienie żółci i oranżu. Była to ciepła i przyjemna energia. Dzielił nas spory dystans, a już tutaj czułem emanujące z niej dobro oraz siłę. Z rozwartymi oczami obserwowałem jak blask stopniowo się rozrasta. Naruto uniósł powieki, które ujawniły spojrzenie przesiąknięte wolą walki. Spojrzenie, które aż wołało: „Obronie swoją wioskę, jako jej Hokage”. Nawet ja, Sasuke Uchiha, byłem oczarowany tym widokiem. I nawet ja, Sasuke Uchiha, bałem się tkwiącej pod osłoną blasku siły.

Maska sumiennie zakazywała dostępu do twarzy Madary, ale jego cofnięcie się o krok, dało mi do zrozumienia, że spotkał się z podobnymi odczuciami co ja.

 - Co to jest do cholery? – spytałem oszołomiony.

 - No wiesz, Sasuke… - jego wyraz twarzy nagle drastycznie się zmienił. Kiedy odwrócił wzrok od Madary i padł on na mnie, biło z niego ciepło, a usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu.  – Twoje odejście zmotywowało mnie do dalszych treningów. Moim obowiązkiem stało się przywrócenie ciebie do wioski. Nie tylko ze względu na Sakurę… ja sam tego pragnąłem. Potem doszły do mnie informacje, że jestem na celowniku Akatsuki i żeby się przed nimi obronić, znów musiałem urosnąć w siłę. W końcu kiedy załatwiliśmy tą bandę zostałeś jeszcze ty. Teraz kiedy tu jesteś… Chcę razem z tobą chronić nasz dom. Wiem ile winy możesz zrzucać na Konohę, ale nadal są tu ludzie, których… kochasz – jego uśmiech pobladł przy ostatnim słowie, ale niemal od razu powrócił do dawnej formy. – Właściwie to jedna osóbka, którą kochasz, prawda?

Milczałem.

 - I muszę ci powiedzieć, że jest niezwykle porywczą osobą, ale jednocześnie wspaniałą i dzielną. Dlatego też… oboje mamy powód, aby dokopać temu tutaj. Zjednoczmy się w tej walce! – Uzumaki wystawił przed siebie zaciśnięte pięści, w których skumulowała się nowa energia. – Zjednoczmy się jako kompani z drużyny siódmej, jako przyjaciele.

Nie potrafiłem inaczej, musiałem się uśmiechnąć. Doprawdy ciężko było mi zachować ostatnie gramy obojętności w tym geście.

 - Ty nigdy się nie poddasz, co? – prychnąłem.

Wyszczerzył zęby w uśmiechu:

 - Imię Naruto Uzumaki nigdy i nikomu nie będzie kojarzyło się ze słowem „tchórz”. Jestem Hokage Wioski Ukrytej w Liściach i właśnie odzyskałem swojego przyjaciela! Cha! Teraz ten gościu nie ma z nami żadnych szans.

Madara bezustannie pogrążony był w ciszy. To uciążliwe zachowanie zbudziło w moim wnętrzu więcej podejrzeń. Zaczerpnąłem powietrza i podbiegłem do Naruto, stając tuż obok.

 - Mam plan – oświadczyłem szeptem. – Zmusimy go do odkrycia swoich kart. Prawdopodobnie oszczędza się na coś wielkiego, a naszym zadaniem jest temu zapobiec, zrozumiałeś?

 - Jasne! – kiwnął głową. Zacząłem czuć się dziwnie stojąc blisko takiego natężenia chakry. Dlaczego miałbym być gorszy? Wprawdzie już dawno nie używałem tej techniki, ale w obliczu takiej sytuacji mogę zdać się na spontaniczność.

Skoncentrowałem przepływającą przeze mnie energię i w ciągu marnego ułamka sekundy nagromadzenie fioletowej chakry wręcz „wybuchło” dookoła mojej osoby. Ach, Susanoo! Już zapomniałem jak fenomenalnie potężnym czułem się w trakcie tej techniki. Nie mówiąc już o zdziwieniu na twarzy Naruto, ono zrodziło we mnie dodatkowe ilości motywacji. Nic nie jest lepsze od poczucie bycia najlepszym.

 - No proszę, proszę. Widzę, że ty też trenowałeś – powiedział, patrząc na Madarę.

 - Jakżeby inaczej.

Teraz nie miałem wątpliwości! To jedno oko Uchihy, to na które mieliśmy dozwolony wgląd… było szeroko otwarte, w przerażeniu, panice. Albo naprawdę wystraszyła go nasza potęga, albo potwierdziła się moja pierwsza teoria, a niewiedza co do szczegółów doprowadzała mnie do szału.

Ale wówczas do moich uszu dobiegł dziecięcy krzyk. Wraz z Naruto, błyskawicznie odwróciliśmy się w kierunku źródła. Na ustach Orichi’ego widniał radosny uśmiech i raptem spomiędzy budynków jak torpeda wyleciał Suigetsu.

Zauważając nas, najwidoczniej chciał odsapnąć i już zbierał się do naparcia ciężarem ciała na kolana, kiedy wyprostował się jak świeca i jęknął w oszołomieniu.

 - O cholernia!

 - Suigetsu! – Orichi ruszył w jego stronę, ale nie był na tyle interesujący, aby ściągnąć uwagę Hozuki’ego. To nas świdrował wzrokiem, to my byliśmy w centrum zainteresowania.

 - Susanoo… Naruto… Kyuubi. O w mordę… – wodził wzrokiem po całym terenie, a dostrzegając naszego oprawcę przeraził się jeszcze bardziej. – Zaraz, zaraz! Madara…?

 - Suigetsu, gdzie Sakura? – zawołałem, bo to jako pierwsze przyszło mi na myśl.

Członek Taki pokręcił głową, jakby niedowierzał obrazowi przed sobą. Dopiero pa paru sekundach uniósł wzrok, a to co w nim zobaczyłem, uświadomiło mi, że nie kryje się za tym nic dobrego.

 - Co on tu robi? – jęknął cały drżąc.

 - Stoi! – odpowiedziałem warkliwie – Nie mamy na to czasu! Gdzie Sakura?

 - Sasuke! To… jakiś absurd! Karin wyczuła w pobliżu twoją chakrę! Mieliśmy do ciebie iść, ale wcześniej zauważyliśmy Sakurę. Uciekała przed Madarą! Ma-da-rą!

 - CO? – wszyscy równocześnie zerknęli w kierunku „Madary”. Stał niewzruszony z ostrzem w ręku. Serce dudniło mi w piersi, w jednej chwili każda pojedyncza emocja towarzysząca podczas pojedynku ruszyła w kierunku epicentrum. W stronę mojego serca. Zgromadzenie ich wszystkich doprowadziło mnie do szaleństwa. – Co to ma znaczyć?! – ryknąłem.

 - Czyli, że teraz musimy użerać się z dwoma Madarami? – spytał nierozumnie Hozuki i gestem ręki nakazał Orichi’emu cofnąć się do wcześniejszej pozycji.

 - To gdzie jest w końcu Sakura-chan? – wtrącił Naruto.

 - Karin i Juugo za nimi pobiegli. Ale… ja na pewno się nie przewidziałem! To naprawdę był Madara! On… - nie dane było mu dokończyć. Zatrząsnąłem jego ramionami i spojrzałem głęboko w oczy.

 - Gdzie Sakura? – głos mi drżał, co najwidoczniej doprowadziło Suigetsu do większej paranoi. Przełknął ślinę.

 - Biegła do miejsca, gdzie była ta cała impreza… chyba. Widziałem wtedy staw…

Świetnie, cudownie, wybornie!

Resztkami sił powstrzymywałem się przed wyżyciem na jego osobie. Schowałem katanę do pochwy, a chakra z Susanoo poczęła wibrować w nieokiełznany sposób.

 - Sasuke, uspokój się – doradził Naruto łagodnym tonem.

 - Nie wiadomo, który z nich jest prawdziwy – dorzucił Hozuki.

Rozwścieczony wskazałem na „Madarę”.

 - To oczywiste, że ten tutaj to klon! Naruto, możesz to przecież potwierdzić! Nawet teraz nie gada! Na pewno miał jakieś gotowe regułki, do stu piorunów! Tsk… róbcie co chcecie! Ja idę po Sakurę!

 - Idę z tobą – Naruto przybrał zacięty wyraz twarzy.

Że też nie mogłem wcześniej wszystkiego pojąć! Że też wcześniej nie pomyślałem o drugiej ważnej umiejętności Madary; tworzenia niemal idealnych klonów. Sama Sakura była tego świadkiem.

A teraz… teraz jest z nim. Sam na sam.

Niewidzialna pięść zacisnęła się wokół mojego żołądka. Zrobiło mi się niedobrze i naprawdę myślałem, że zaraz zwymiotuję pozbywając się tym samym resztek nadziei.  

 - A więc ja mam się zająć tym klonem? – Suigetsu nie wydawał się zawiedziony tym faktem.

S A K U R A

Łzy ciekły mi po policzkach wartkim strumieniem. Brakowało mi tchu, nie potrafiłam się zdobyć na jakiekolwiek słowo. Byłam pusta. Moje serce było puste i zagubione. Właśnie umierał człowiek, którego całe życia usiłowałam się pozbyć. Od którego chciałam się uwolnić… To było takie żałosne. Rozpacz wysadzała mnie od środka, tak jakby wewnątrz mnie wybuchł wulkan smutku, rozlewając się po każdym zakamarku ciała.

Eizo był blady, a oczy miał szeroko rozwarte. Z kącika jego usta sączyła się krew. Dygotałam przerażona, czułam jak kropelki szkarłatnej cieczy uderzają o moje kolana. Uśmiechał się. Eizo Yamondo uśmiechał się. Naburmuszony, dumny, władczy właściciel kilku hoteli, które były kwintesencją wygody i ekskluzywności, uśmiechał się w obliczu śmierci.

 - D-dlaczego? – udało mi się wykrztusić.

 - Chyba już ci… to …t-tłumaczyłem – jąkał się niemiłosiernie, ale nie rezygnował z ciepłego uśmiechu. Zakrztusił się i plunął kolejną ilością krwi.  – Opowiadałem ci o warunkach w jakich zostałem wychowany. Opowiadałem ci o zachowaniach, które dla mnie były normą, a dla ciebie piekłem. Ale ty, Sakuro Haruno, jesteś tak wspaniałą osobą, że… zdołałaś mnie zmienić. Z miłości do ciebie zaczynałem rozumieć swoje błędy i to, że drobnymi krokami staje się taki jak mój ojciec – mówił matowym głosem.

 - To ja powinnam zginąć – zapłakawszy, ukryłam twarz w dłoniach. – To ja nie jestem na tyle silna, aby bronić swoją rodzinę, to wszystko moja wina…

 - Hej, Sakura…

Chlipnęłam.

Raptem Eizo jakimś cudem delikatnie chwycił moją dłoń i odsunął ją z twarzy.

 - Teraz lepiej. Przynajmniej mogę patrzyć w twoje oczy.

 - Nie, to jakiś koszmar…

 - Powinnaś się wstydzić Sakura – jego uwaga sprawiła, że dopadł mnie większy szok. Samoistnie na niego spojrzałam. – Dzięki tobie Konoha jest jeszcze do uratowania. Przecież to ty zdołałaś przekonać Sasuke. Gdyby nie to… stałby po stronie Madary, a wtedy zagłada Konohy byłaby pewna. Właściwie… - głos miał coraz słabszy. Tym razem nie splunął krwią, ona sama strumieniem wydostała się z jego buzi. Zdusiłam okrzyk przestrachu i położył drżącą dłoń na jego policzku. – Właściwie jestem mu wdzięczny.

 - Za co? – chlipnąwszy raz jeszcze, pociągnęłam nosem.

 - Sasuke w kryjówce zaczął się tobą interesować. Był dobry i troskliwy. Oczywiście okazywał to na swój sposób, ale mnie… jako cholernemu zazdrośnikowi to nie umknęło. W pewnej chwili doszło do mnie, że zachowuję się gorzej względem ciebie niż poszukiwany kryminalista, niż morderca i… - zakrztusił się.

 - Nie, nie…

 - Sakura! – nawet głos Karin nie wyrwał mnie z letargu. Nieprzerwanie omiatałam wzrokiem Eizo. Byłam przerażona i rozgoryczona. Madara z warkliwym charchotem szybkim ruchem wyciągnął miecz, który przebijał blondyna. Okrzyk bólu Eizo doprowadził mnie do większej rozpaczy. Jego czoło zderzyło się z moim ramieniem.

 - Kocham cię.

Drżałam.

Karin i Juugo stali gdzieś z boku, blisko stawu. Czerwono-włosa śpieszyła w nasz stronę, ale oszołomienie momentalnie ja zablokowało. Trwała w miejscu gapiąc się na całą sytuację.

 - Nie spodziewałem się, że będzie do tego zdolny – mruknął Madara nie wydając się w najmniejszym stopniu odczuwać skutków całego zajścia. Kątem oka rejestrował dwójkę z Taki: - A więc mamy towarzystwo? No cóż… Widzę Haruno, że teraz trudniej będzie mi pozbawić cię życia.

 - Madara, ty draniu! – krzyknęła Karin. Juugo rzucił się na niego, a w tym czasie dziewczyna zjawiła się przy mnie, odciągając Eizo od mojego ramienia. – Sakura, Sakura wszystko w porządku?

Zamarłam w bezruchu. Zastanawiałam się czy moje serce bije. Nie słyszałam go. A może to mnie przebiło ostrze Madary, może to wszystko to jakieś infantylne wyobrażenia rzeczywistości.

Wtedy przed oczami znikąd zjawiły się spanikowane oczy Karin. Poczułam jej ręce, ułożone na szyi. A więc czułam.

 - Co tu się stało? Twoje włosy…

 - Moje włosy… - ręką mimo woli powędrowała do góry. Chwyciłam jeden z różowych kosmyków i zjeżdżałam stopniowo do dołu. Włos umknął z mojego uścisku, kiedy dotarłam do linii ramion. – Musiałam się ich pozbyć – powiedziałam jak w amoku. Gdy zerknęłam w bok, Eizo leżał już na ziemi. Karin to dostrzegła i pokręciła ponuro głową.

 - Nic nie mogę zrobić. On nie żyje.

Następna fala łez zbierała się w moich oczach. Zauważyłam Juugo, który hardo czmychał przed atakami Madary. Zauważyłem jego zaciętość, ale też z góry przegraną pozycję. Zaledwie po kilku sekundach obserwacji mogłam dokonać rzetelnej oceny. Madara był silniejszy i to, co było pewne; Juugo długo nie wytrzyma. Tym bardziej, że za każdym razem przenika przez ciało wroga.

Właśnie odrzucił płowo-włosego na sporą odległość. Juugo poturlał się po trawie i krzyknął z bólu.

Nie mogłam dać za wygraną. Zacisnęłam oczy. Jeśli nic nie zrobię kolejny człowiek skończy tak jak Eizo. Umrze przeze mnie. Przez to, że nie potrafię dobrze ochronić swojego dziecka. Przez to, że jestem zbyt słaba i przerażona. Moje włosy znów…

Moje włosy… Moje włosy potężnymi ilości leżały pokrywając sporą część trawy. Deszcz się uspokoił. Opadające kropelki wody zmniejszyły swoje natężenie.

Wtedy, gdzieś tam w środku mnie zrodził się plan.

 - Karin – rzekłam stanowczo, ocierając oczy. Ostatni raz spojrzałam na Eizo. Zamknięte oczy i trupioblada skóra pokryta czerwonymi plamkami… Momentalnie odepchnęłam od siebie smutek.

 - Tak? – zdziwiła się moim zacięciem.

 - Odsuń się, chyba mam plan.

 - Jaki? Sakura… ty jesteś w rozsypce… nie możesz już…

Juugo był tak poobijany, że z ledwością podniósł się z ziemi. Madara wykorzystał jego stan i skoncentrował się na nas, zmierzając w moim kierunku. Karin nie mogła tego dostrzec. Była obrócona plecami do całego fiaska.

Zmarszczyłam brwi.

 - Odsuń się, proszę. Może uda mi się go pokonać.

 - Właśnie – warknęła. – Może. A co jeśli nie? Sasuke przenigdy mi tego nie wybaczy.

 - Karin! – podniosłam głos, gdy Madara był już blisko. Pchnęłam ją w bok, a sama momentalnie zaczęłam formować znaki.

Juugo stanął na równe nogi:

 - Sakura, nie! Nie rób tego!

Za późno.

Usiłując się nie rozryczeć, usiłując nie myśleć o ryzyku, usiłując skupiać się na Sasuke i jego bezpieczeństwie lustrowałam czujnie kosmyki włosów, które nieskładnie spoczywały na ziemi. Parę z nich dryfowało nawet po tafli stawu…

Ino dała radę, ja też temu podołam. Podczas egzaminów na Chunina wykazała się niezwykłym sprytem. Aby użyć techniki potrzebuję unieruchomić wroga. Mogę zrobić to tylko w ten sposób, tylko dzięki swojej przyjaciółce. Tak, aby nie mieszać w to osób trzecich.

Madara irytująco powoli zmierzał ku mnie.

 - Najwidoczniej śpieszy ci się, aby dołączyć do Eizo – brodą skinął na nieboskłon. – Pewnie nie może doczekać się twojego przybycia, więc przyśpieszę ten proces. Co ty na to?

 - Sakura, cokolwiek chcesz zrobić, przestań! – Karin leżała na ziemi. Musiałam zainterweniować, kiedy poczęła się podnosić.

 - Nie zbliżaj się! – zmusiłam się do jak największej stanowczości. – Ani ty, ani Juugo! Załatwię to sama! Jestem jego celem, nie wy! Więc do jasnej cholery zostańcie tam, gdzie jesteście!

Cisza.

Kiedy myślałam, że Juugo usłucha moich rozkazów, on uparcie się nie poddawał.

 - Nie masz pojęcia jak bardzo ryzykujesz! Nie rób te...!

Chrzanić to. Jego wypowiedź przerwał dźwięk pulsującej energii, która skutecznie wsączyła się w różowe kosmyki. Każdy kolejny włos dzielił się moją chakrą z następnym i następnym i jeszcze następnym. To były ułamki sekundy, lecz ja odbierałam to jako scenę z filmu akcji. Zwolnioną, niemiłosiernie długą. Kiedy ostatni leżący kosmyk zaczął migotać na zielono, szybko skoncentrowałam się tak, aby owinął nogi Madary. Czułam na twarzy krople potu, a kiedy zabieg się powiódł niemal odetchnęłam z ulgą.

Buzia Karin otworzyła się bardzo szeroko.

 - Co jest..?

Madara wyglądał na zdezorientowanego. Próbował poruszyć nogami, lecz moja chakra z powodzeniem go blokowała. Powstrzymałam się, aby nie wydać z siebie okrzyku radości. Byłam rozwścieczona swoją poprzednią bezradnością i jej skutkiem. Śmiercią Eizo. Patrzyłam na Madarę wzrokiem płatnego zabójcy i żałowałam, że od morderczego spojrzenia nie giną ludzie. Przynajmniej leżałby już trupem.

 - Co ty planujesz? – warknął.

Ślimaczo podnosiłam głowę, by natknąć się na jego oko. Gniew pochłonął mnie w całości:

 - Już nigdy więcej nikogo nie zabijesz, nigdy więcej! Mam dość tego cierpienia, wszystkiego co mi się przez ciebie przytrafiło. Zabiłeś Eizo i chcesz zabić Sasuke, a na to nie mogę pozwolić!

Do mojej głowy wdarło się tysiące myśli. O Sasuke, o dziecku, o ryzyku i skutkach. Ale ja nie mogę się przed tym cofnąć. Jeśli jestem w stanie uratować mieszkańców Konohy, muszę to zrobić. Tak jak wcześniej, będą patrzyli na moje plecy, kiedy to ja ich bronię. Ja! Sakura Haruno!

Ponowiłam formowanie znaków. Czułam na sobie spojrzenia Karin, Juugo i Madary. Wróg prędko pojął mój kolejny ruch, instynkt podpowiedział mi, że właśnie się uśmiecha.

 - A więc to tak… Sasuke miał rację. Jesteś przewidywalna…

 - Zamknij się! – zrugałam go. W tej samej chwili wykonałam ostatni znak. Zamknęłam oczy, prosząc o pomoc i wsparcie. Nie wiedziałam do kogo się zwracam, mieszało mi się w głowię. Bach! Wokół rozbłysły się zadziwiające pokłady chakry. W odniesieniu do poprzedniego razu, liczyłam, że teraz los będzie mi sprzyjał.

Deidara byłby ze mnie dumny.

S A S U K E

Siła mojej pięści roztrzaskała cegły jednego z domów. Susanoo zaprzestało swojego działania.

Nie dbałem o to czy, aby na pewno ktoś w tej chwili nie kryje się tam po piwnicach, oczekując końca wojny. Byłem wściekły i rozjuszony. Myślałem tylko o Sakurze, przez co dawna koncentracja wybrała się na urlop.

 - Sasuke psiakrew! Uspokój się! Takim sposobem jej nie uratujesz! – Naruto deptał mi po piętach, a mnie drażniło, że jest na tyle szybki, aby za każdym razem zrównać ze mną kroku. Tym bardziej, że moja prędkość była wręcz nadludzka. Dogłębnie czułem jak adrenalina przedziera się przez moje żyły.

Wiedziony złością skręciłem w ostatnią uliczkę i wreszcie znaleźliśmy się na wzniesieniu, które prowadziło do miejsca dawnej uroczystości. Nieomal natychmiast jasny snop świata dobiegł do moich oczu. Naruto przystanął jak zaklęty i rozglądał się po polanie. Jego wzrok niezwłocznie utkwił w jednym punkcie.

 - O rzesz ty…

Zmroziło mnie. Spodziewałem się wszystkiego, ale nie sceny, która rozgrywała się przede mną.

 - Myślisz, że takim sposobem mnie zatrzymasz? Cha, cha, cha! Zabiję cię zanim ta technika zacznie działań. To absurdalne, że krew klanu Uchiha mogłaby wymieszać się z twoją! Nigdy do tego nie dopuszczę! – Madara po raz kolejny mógł konkurować z stukniętymi czarnymi charakterami wywodzącymi się z filmów akcji. Śmiał się jak opętany, opatulony żółtawym światłem. Klatką…

 - Nie może być… - mój mózg samoistnie powiedział to na głos. Znam tę technikę. Widziałem ją. Pamiętam troskę Suigetsu o stan Haruno i moją zawziętość, żeby jednak tego nie okazywać. Mari, turniej… każda nowa myśl sprowadzała wewnątrz mego umysły większy chaos. Błądziłem zszokowanym spojrzeniem po całej scenerii. Sakura wyglądała koszmarnie. Nawet przez opatulające ją żółtawe koło mogłem dostrzec zadrapania i głębokie rany, a także…

 - C-czy to są włosy? – Uzumaki najwidoczniej pomyślał o tym samym. Zerknąłem na błyszczące linie, które ciągnęły się od Sakury, a kończyły na nogach Madary, a następnie na Haruno. Zdziwienie sięgnęło najwyższego stadium kiedy zrozumiałem, że jej włosy są krótsze. Nie mogłem znieść napięcia. Wystrzeliłem przed siebie jak torpeda, ignorując wołania Naruto. Tak czy inaczej słyszałem jak jego buty walą o trawę tuż za mną. Zjechałem z pagórka, kompletnie pozbawiony równowagi. Szybciej, szybciej! Pracowałem jak testowana maszyna, która okazała się mieć drobne błędy.

Karin usłyszała szelest. Spojrzała za siebie przez ramię, lecz dostrzegając nas obróciła się w całości. Klęczała na ziemi, a obok niej Juugo usiłował się podnieść.

 - Sasuke-kun! Sasuke-kun, tak się cieszę, że jesteś! – zawołała tak, jakby niechybnie zbliżała się do płaczu.

 - Sakura! – ryknąłem. Wszystkie pary oczu natychmiastowo skierowały się na mnie. Twarz Sakury była wykrzywiona od złości i bólu. Spojrzała na mnie przelotnie i naraz ni z tego ni z owego wybuchła śmiechem.

 - Sakura-chan? – Naruto przechylił głowę w bok.

 - Jest w szoku – wyjaśniła Karin. – Dotarliśmy tu niedawno, ale Madara zabił Eizo. Z tego co wiem obronił ją przed atakiem.

 - Z-zabił Eizo? – głos Naruto drżał. Natomiast ja dopiero teraz zauważyłem leżące obok Sakury ciało. Na klatce piersiowej Yamondo widniała głęboka dziura, a ona sam zabrudzony był sporą ilością krwi.

Obronił Sakurę przed atakiem…

 - Jak zawsze bystry, Sasuke – dobiegł mnie głos Madary. Od razu przekazałem mu wzrokiem całą swoją nienawiść. W tym momencie pomyślałem nawet, że ludzie winni śmierci mojego klanu są nikim w porównaniu do jego osoby. – Ale cieszę się, że zdążyłeś na czas. Chciałem pokazać ci coś naprawdę widowiskowego.

 - Pamiętasz? – spytał Juugo.

Skinąłem głową.

Pamiętałem Mari, turniej, pamiętałem w jakich mękach Sakura usiłowała zamknąć klatkę tak, aby pozbyć się przeciwniczki. Wystarczył najmniejszy ruch i…

Zamaskowany mężczyzna nie sprawiał wrażenia przerażonego w związku z czekającym go losem – przeciwnie. Grzmotnął leciuteńko w klatkę, a Sakura wykrzywiła się z bólu, ledwo utrzymując równowagę. Opierała się na jednym kolanie, wciąż uśmiechając.

 - Sakura! Natychmiast zatrzymaj to Jutsu, słyszysz?! Natychmiast!

Zaśmiała się.

 - Wiem, że lubisz dziewczyny z długimi włosami. Przepraszam, ale musiałam to zrobić. Chcę was obronić. Nawet za cenę własnego życia.

W tej chwili byłem już kompletnie oniemiały.

 - Gada bzdury, to wszystko przez szok – powiedziała Karin, kiedy w rzeczywistości sama nie prezentowała się lepiej.

Wspomnienia jak ciernie wbiły się w moje ciało. Z tego co zaobserwowałem poprzednim razem, Sakura potrzebuje czasu na skumulowanie odpowiedniej ilości chakry. Dopiero wówczas jest w stanie zamknąć klatkę i tym samym wyeliminować przeciwnika. Mari, w przeciwieństwie do Madary nie miała tak wielkiej wiedzy na temat tej techniki. Nie wiedziała, że przy każdym styku ofiary z klatką atakujący odczuwa ból kilka razy silniejszy.

Oblizałem nerwowo wargi, dygotałem. Chciałem coś zrobić, ale nie wiedziałem czy mogłem.

 - Zatrzymaj to Jutsu – powtórzyłem spokojnie.

Uśmiech Sakury zgasł i z powrotem skupiła się na Madarze. Energia wokół jej dłoni była już dosyć intensywna, ale widocznie nie wystarczająco.

 - Oy, Sasuke! – krzyk Madary ściągnął uwagę wszystkich. – Obserwuj. To będzie naprawdę widowiskowe. Nigdy więcej już tego nie zobaczysz.

 - Nie próbuj…!

Raptem całym ramieniem naparł na klatkę, a Sakura nie była na tyle silna, aby zdławić krzyk w sobie. Wdarł się do moich uszu, kalecząc umysł, doprowadzając do paranoi.

 - Nie… - wczepiłem palce we włosy i zacząłem je mierzwić.

 - Jeszcze chwila – szepnęła Sakura.

 - Zatrzymaj to w tej chwili! – włączył się Naruto.

 - Chwila…

Kolejny cios, kolejny krzyk. Kilka łez potoczyło się po policzkach Sakury. Madara wiedział, że zbliżał się koniec, wiedział, że teraz musi wycisnąć z siebie wszystko, aby wcześniej Sakura zdążyła stracić przytomność przez potężny ból.

I jeszcze jedno uderzenie i kolejne, pomyślałem o dziecku, o niej. O tej wizji szczęśliwej rodziny, która napawała mnie ciepłem. Wszyscy stali jak słupy soli, akceptując cierpienie Sakury. Ja nie potrafiłem tego znieść. Strach i wściekłość opanowały mnie do tego stopnia, że zupełnie nie dbałem o konsekwencje swoich działań. Wiedziałem tylko jedno; muszę to zatrzymać!

No więc ruszyłem. Ciskałem każdym w bok jak nic nie wartymi rupieciami. Odepchnąłem Naruto, Karin, Juugo. Patrzyłem na ból Sakury, na to, co mobilizowało mnie po stokroć.

W tle szumiały wołania. Słyszałem Uzumaki’ego i Karin. Ich ryki tworzyły moje imię. Madara przyglądał mi się z zaciekawieniem i nie przerywał nękania otaczającej go klatki.

I wreszcie Sakura… W końcu zielone tęczówki zwróciły na mnie uwagę. Och, ile przerażenia miały w sobie zamknięte. Ile bezsilności, zmęczenia i bólu. Kiedy byłem już przy niej, bez namysłu i zastanowienia chwyciłem ją w swoje ramiona i mocno objąłem. Nic poczułem bólu, tylko ciepło płynącej z jej ciała. Zamknąłem ją w szczelnym uścisku i odskoczyłem gdzieś w bok, lądując na tyłku. Wciąż sumiennie pilnowałem czy, aby na pewno Sakura nie zaliczyła nieprzyjemnego spotkania z ziemią. Nie… była bezpieczna w moich ramionach. Oddychała płytko, ale była przy mnie, a to miało dla mnie największą wartość.

 - O mój Boże! – Karin podniosła się w okamgnieniu i zakryła usta ręką. – Sakura! Sasuke-kun! Nic wam nie jest?

Ostrożnie odwróciłem się w ich stronę. Najbardziej jednak zależało mi, aby ujrzeć stan Madary. Niestety stał z charakterystycznym kpiarskim spojrzeniem i wyglądał jakby dopiero co wszedł na pole walki. Żółtawa chakra ulotniła się w powietrzu.

Naruto wyglądał na skołowanego:

 - Czyli… Czyli, że wystarczyło tylko to przerwać?

 - Na szczęście tak – Juugo odetchnął z ulgą. – Kto wie co mogłoby się  wydarzyć, gdyby działanie Sasuke naniosło jakieś tragiczne skutki na Sakurę. Ale… chyba wszystko z nią w porządku.

Dla potwierdzenia tych słów rozluźniłem uścisk i zerknąłem w dół. Sakura leżała na moich kolanach niczym niemowlę i zanosiła się płaczem. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w niewiarygodnie szybkim tempie.

 - W porządku? – sam zdziwiłem się ile czułości użyłem w tym pytaniu.

Przytaknęła.

 - Byłaś dzielna – usunąłem pojedyncze kosmyki z jej twarzy.

 - Wcale nie. Nie obroniłam was, nie potrafiłam. On… on zabił Eizo i to wszystko moja wina. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas i rozegrać to inaczej, nie poddawać się tuż na starcie.

 - Sakura…

 - Przepraszam, Sasuke! – wybuchła płaczem i wtuliła w mój tors. – Ale cieszę się, że jesteś bezpieczny. Tak bardzo się bałam.

Nawet w obliczu takiej tragedii, mimo spojrzenia Madary i wszystkich zgromadzonych, ucałowałem jej czoło, delikatnie się uśmiechając.

 - Kiedy to wszystko się skończy zabiorę cię tutaj nad ten staw i będę spierać się w nieskończoność o to, że wcale nie jesteś słaba, tylko odważna i silna.

Na sekundę jej oczy rozwarły się lekko, po czym Sakura cicho zachichotała.

 - A niech mnie, Sasuke. Zepsułeś całą zabawę – ton Madary wyprowadził mnie ze stanu słodkiej nieświadomości. Ostrożnie położyłem Sakurę obok, a sam wstałem na równe nogi, gromiąc go wzrokiem. – Naprawdę jesteś gotowy zrezygnować ze swojej zemsty na rzecz kogoś takiego? – z kwaśną miną wskazał na Sakurę.

 - Dla najsilniejszej i najdzielniejszej kobiety jaką w życiu spotkałem? Bez cienia wątpliwości – stwierdziłem z szelmowskim uśmieszkiem, następnie mój wzrok padł na czerwono-włosą. – Karin. Spróbuj pozbyć się najcięższych ran Sakury.

Dziewczyna pokiwała głową i podbiegła do Haruno. Ta jednak, wedle moich oczekiwać zaczęła wstawać i protestować z oburzeniem.

 - Nie, nie… Chcę pomóc Sasuke.

 - W takim stanie nic nie zdziałasz. Uwierz mi. Madara nieźle cię poturbował.

 - Ale nie mogę pozwolić…

 - Teraz w walce będziesz jedynie ciężarem – powiedziała szczerze i byłem jej za to wdzięczny. Sakura musiała zrozumieć, że najlepiej będzie jeśli pozostanie w miejscu.

Kierowałem się naprzód.

 - Ty już zrobiłaś swoje Sakura, pozwól, że teraz ja to zakończę.

S A K U R A

Odnosiłam wrażenie, że każdy mój mięsień promieniuje tępym bólem. Słowa Karin mocno mnie uraziły, ale niestety były prawdziwe. Musiałam pogodzić się z faktem, że dla mnie zakończyła się przygoda na wojnie. Tylko jednego za skarby świata nie potrafiłam zaakceptować:

 - Mam po prostu stać i obserwować jak walczy Sasuke? – zapytałam Karin, która nagle zmarkotniała. Spoglądnąwszy na dwójkę Uchihów, skinęła głową.

 - To wszystko co możemy zrobić. Ale nie martw się. Juugo mu pomoże.

 - Madara i tak jest zbyt silny.

 - Nie możesz wątpić w Sasuke. Na pewno da radę – nie wiem od kiedy Karin trudzi się w roli pocieszycielki. W każdym razie jej słowa ani trochę nie podniosły mnie na duchu. Patrzyłam jak plecy Sasuke stopniowo się oddalają. Myślałam, że Madara zacznie szykować się do prawdziwego starcia, lecz on, ku zaskoczeniu wszystkich, uniósł rękę do góry i pstryknął palcami.

Sasuke przystanął w półkroku, przygotowany na wszystko. Cała sytuacja przypominała mi scenariusz kiepskiego filmu akcji. Tyle, że wtedy dobro ostatecznie zwycięża, nawet przeciwko tylu trudnością, które piętrzą się nieskończenie. Tutaj rola zwycięzcy była wielką niewiadomą.

Sasuke niewątpliwie czekał na jakąś niesamowitą technikę z jego strony. Rozglądał się, zastanawiając czy przypadkiem coś nie wyskoczy ze środka krzaków, lub z głębi stawu. Ale zamiast namiastek chakry, do uszu zebranych dobiegły skrzeczące głosy, a ich natężenie wzrastało z każdą sekundą.

 - Co się dzieję? – wstałam mimo bólu. Karin nawet nie próbowała mnie zatrzymać, tylko powtórzyła działanie.

Naruto przez zdenerwowanie zamigotał intensywniejszym blaskiem i raptem na szczycie wzniesienia wyrosło tysiące męskich sylwetek, wywijających kunai’ami i mieczami. Zastygłam w bezruchu, natomiast Sasuke od razu napadł na Madarę:

 - Co to ma być? Czyżbyś obawiał się walki sam na sam? – był porządnie wyprowadzony z równowagi. Cała wroga armia na kolejne pstryknięcie palcem wleciała na polane. Nie chciałam tracić czasu przez ustalenie liczebności, ale na oko było ich pięćdziesięciu. Pięćdziesięciu słabych mężczyzn, którzy z pewnością zajmą nam sporą część czasu.

Tylko po co?

Ale wtedy Madara wyeliminował moją ciekawość i udzielił odpowiedzi:

 - Przykro mi Sasuke. Bardzo chciałbym z tobą powalczyć, ale niestety obiecałem pewnej osobie, że ona jako pierwsza stanie się moją ofiarą. Bądź spokojny… kiedy się z nią rozprawię wrócę do ciebie i na pewno dokończymy to starcie.

Krótki szelest. Madara w okamgnieniu zniknął z pola mojej widoczności. Sasuke spanikowany zaczął się rozglądać, jednocześnie biegnąc w moją stronę.

 - Sakura! – ryczał. – Sakura! Uciekaj do cholery!

To co we mnie racjonalnie kazało mi usłuchać jego rozkazu, ale moja uparta część, ta, która radziła mi wierzyć w Sasuke do samego końca, sprawiła, że trwałam w miejscu, czekając na rozwinięcie wydarzeń. Lecz gdy stojącą obok mnie Karin została odrzuca w tył przez jakąś niewidzialną siłę, nie byłam w stanie zdusić jęku przerażenia.

Już miałam się obrócić, już miałam ujrzeć twarz wroga, jednak raptem przy moim uchu poczułam czyiś oddech.

 - Ile ten maluch dla ciebie znaczy? – głos Madary wzmógł moją panikę. Sasuke nieprzerwanie biegł w moją stronę i kiedy myślałam, że uda mu się tu dotrzeć, sylwetki mężczyzn zasłoniły jego oblicze, zmuszając do obrony.

Słyszałam jak mnie woła, ale zawisłe w powietrzu słowa obijały się o mój mózg niczym stado wściekłych os.

 - O-o kim ty mówisz? – spytałam z przestrachem.

 - Mówi ci coś imię „Orichi”? – syknął.

 - Orichi! – momentalnie odrzuciłam od siebie wszelkie oznaki lęku, lecz mój zapał został zgaszony równie prędko, co przybył.

 - Siedź cicho – Madara gładził różowe włosy, jednocześnie patrzyłam jak każdy mój przyjaciel znika okrążony przez wrogą armię.

 - A więc to jest twój plan – wykrztusiłam.

 - Bystrzak z ciebie.

 - Chcesz zająć czymś resztę w trakcie, kiedy… - słowa „mnie zabijesz” nie potrafiły przejść przez moje gardło. Tak jakby gdzieś tam w środku utknął kawałek papieru ściernego.

Teraz Madara zaniósł się władczym śmiechem.

 - Dokładnie. Tyle, że wolałbym zrobić to w nieco intymniejszym miejscu.

 - Co masz na myśli?

 - Tam gdzie jest twój Orichi – spięłam się, kiedy uderzyła mnie paskudna wizja o losach chłopczyka. Szybko jednak pozbierałam się w sobie i skoncentrowałam na dalszej części wypowiedzi. – Widzisz Haruno, mój klon właśnie go dorwał i prowadzi w pewne miejsce.

 - Jakie?!

A jeśli to pułapka? szeptał jakiś głos w mojej głowie.

 A jeśli nie? odpowiadał drugi.

Cokolwiek bym nie uczyniła, ryzykuję życiem Orichi’ego. Eizo poległ, nie mogłam dopuścić, aby z mojej winy przytrafiło się to również niewinnemu dziecku.

 - Przekonasz się – odszeptał z nutką tajemnicy.

 - Jesteś potworem – zdążyłam powiedzieć, zanim Madara ulotnił się ze swojego miejsca. Swoim żółwim tempem wyraźnie chciał mi dać do zrozumienia, że mam kierować się w głąb lasu, za murem wioski. Ostatni raz spojrzałam za siebie. Mężczyźni nacierali na każdego oprócz mnie. Sakury Haruno unikali szerokim łukiem, dając jej wolną drogę.

W zgiełku szukałam twarzy Sasuke, ale ilość osób była zbyt wielka, a armia Madary tworzyła mur, zabraniający dostępu do moich przyjaciół.

Miałam proste zadanie.

Nie dać się zabić, póki na miejsce nie przybędzie reszta. Ochronić Orichi’ego i nie dać się zabić. Dwa cele. I teraz liczyłam tylko na to, że któryś z walczących przyjaciół przypadkowo zauważy jak umykam w środek lasu. Blask energii Naruto był dosyć wyraźny i to w nim pokładałam największe nadzieje.

Popędziłam w objęcia zielonych krzewów i drzew.